یک روز گل از یاسمن صبح نچیدی

پستان سحر خشک شد از بس نمکیدی

تبخال زد از آه جگر سوز لب صبح

وز دل تو ستمگر دم سردی نکشیدی

صد بار فلک پیرهن خویش قبا کرد

یک بار تو بیدرد گریبان ندریدی

چون بلبل تصویر به یک شاخ نشستی

ز افسردگی از شاخ به شاخی نپریدی

یک صبحدم از دیده سرشکی نفشاندی

از برگ گل خویش گلابی نکشیدی

گردید ز دندان تو دندانه لب جام

یک بار لب خود ز ندامت نگزیدی

ایام خزان چون شوی ای دانه برومند؟

از خاک چو در فصل بهاران ندمیدی

گردید ز دندان تو دندانه لب جام

یک بار لب خود به ندامت نگزیدی

از شوق شکر، مور برآورد پر و بال

صائب تو درین عالم خاکی چه خزیدی؟